Ensemble

Mobiliteit heeft als begrip een technocratische weerklank, bepaald door wegenwerken, vrachtwagens, treinen en luchthavens, maar is ook een existentieel menselijk en maatschappelijk fenomeen. Naast het mechanisch ballet van onze maatschappij is er ook het efemere nomadische levensgevoel dat steeds presenter wordt en zijn er de blokkades en geforceerde en gefrustreerde verplaatsingen van een wereld op de vlucht.

In een informatieverslag formuleerde de Senaat aanbevelingen voor een beter geïntegreerd openbaar vervoer, met o.m. één vervoersbewijs voor het land, en meer intermodaal vervoer.

---

Met korte, losse, aan elkaar gemonteerde filmfragmenten zapt Ria Pacquée (°1954, leeft in Antwerpen) in haar video tussen Oost en West, Noord en Zuid. Zo zet ze diverse impressies van menselijke activiteit tegenover elkaar – van een woestijnwind in Marokko over een wandeling bij tegenwind van een oude vrouw aan de Belgische kust – en cirkelt rond de vraag: hoe kan je het onzichtbare zichtbaar maken?

Het skelet is een terugkerend figuur in het werk van Johan Muyle (°1956, leeft in Luik) en refereert op tragikomische wijze, zoals in de volkscultuur, naar de cyclus van leven en dood. Gemotoriseerd, gemechaniseerd en getooid met het hoofd van de kunstenaar doen ze een wanhopige poging de race van het leven naar de dood terug op te voeren.

De werken van Johanna Kandl (°1954, leeft in Wenen) wijzen op de moeilijke levensomstandigheden in grensgebieden. De prozaïsche realiteit van de hedendaagse nieuwsmedia wordt hier als in een historieschildering weergegeven. Het reusachtig schilderij bevraagt de voor velen schrijnend overhaaste overgang naar het kapitalisme in het voormalige ‘Oostblok’: ‘wie ziet het hele plaatje?’