Typerend voor Jan Vercruysse is een krachtig gevoel voor melancholie. Vercruysses werken voelen leeg en stil. Hij ontneemt archetypische objecten als de piano, de haard en de stoel hun functie en daarmee hun betekenis. Zijn sculpturen zijn niet te betreden en gaan geen interactie aan met hun omgeving. Wat achterblijft is een leegte, een afwezigheid; afwezigheid van een boodschap, van een betekenis en van een inhoud. Ook het ontbreken van beelden duidt op afwezigheid. Vercruysse toont geregeld lege kaders en constructies die normaal gesproken een beeld of inhoud bevatten, maar nu zelf tot beeld zijn geworden. Vercruysse geeft zo een fysieke gestalte aan het 'verlies' van de kunst en van de plaats van de kunst in de wereld. Tegelijkertijd zorgt deze leegte ook voor ruimte om opnieuw over de positie van de kunst na te kunnen denken.